'दीपक? उठ छोरा । आज मातातिर्थ औंशी, छोराछोरीले आफ्नो आमालाई पूजा गर्ने, मिठो ख्वाउने दिन । तँ पनि तेरो हातले आमालाई केहि खुवाईदे । बैनिले अगि नै उठेर सबैथोक गरिसकि । ऐले तेरो क्याम्पस जानेबेला हुन्छ । म पनि अफिस जानुपर्छ । तँ आउँदा फेरी बैनि स्कूल जान्छे ।' आज बिहानै ओच्छ्यानमै आएर बाबाले मलाई धर्म सङ्कटमा पार्दै उठाउनुभयो । बाबाको कुरा नसुनुँ भने पनि कसरी । सुनुँभने पनि कसरी । सौतेनी आमालाई के के खुवाउनु रे ? सौतेनी आमालाई पूजा गर्नु रे ।
बाबाले मेरी आमा बित्नुभएपछि हाम्रै हेरचाहको बहाना पारेर बिहे गर्नुभएको थियो । मलाई त बाबाले बिहे नगरेकै भए ठिक हुन्थ्यो जस्तो लागेको थियो । तर मैले केहि भनिँन । मलाई त्यसैपनि मानसिक रोगी ठान्नुहुन्थ्यो बाबाले । मैले भनेर पनि त केहि हुन्थेन । बाबाले हाम्रो हेरचाहलाई बहाना बनाएर आफ्नैलागि बिहे गर्नुभएको पनि त हुन सक्छ । नत्र बिहे गर्नै के खाँचो थियो होला र ? म हुर्किसकेको छु । बैनि हुर्किसकेकि छे । भान्साको काम गर्ने त मान्छे राख्दा पनि हुन्थ्यो ।
उठेर ब्रसमा मञ्जन हालेर बाहिर निस्किएँ र आँगनको यौटा कुनामा टोलाएर ब्रस गर्न थालेँ । मनभित्र भने आँधी उर्लिरहेकै थियो । म भित्र सायद धेरै नै पूर्वाग्रह भरिएको थियो त्यसैले म बैनिले जस्तै सौतेनी आमासँग रत्तिन सकेको थिईनं । सुरुमा बैनीले पनि बाबाले यो बिहे गर्नुलाई सहज रुपमा लिन सकेकि थिईन । उ भन्थी, 'दादा, बाबाले किन बिहे गर्नुभएको होला नि? हामी यत्रा ठुला ठुला भैसक्यौं । सबैले जिस्क्याउँछन् हामीलाई बाबाले बिहे गर्नुभयो भन्ने सुनेर । सानीआमाले हामीलाई हेला गरिन् भने झन के होला ?' त्यसबेला बैनिलाई पनि बाबाले बिहे नगरे हुन्थ्यो भन्ने लागेको थियो तर पछि उ सानीआमासँग राम्रै रत्तिई । बोलाउँदा पनि उ सानीआमालाई आमा भनेरै बोलाउँछे । सबैले दिदीबैनि जस्तै मिलेका आमाछोरी भन्छन् । गाउँभरी कसैले पनि सानीआमालाई नराम्रो भनेका छैनन् । आफ्ना पट्टी सन्तान हुँदैनन् भन्ने जानेर पनि बिहे गर्ने हिम्मत भएकि बहादुर आइमाई भन्छन् सानीआमालाई । तर मैले भने कैलेपनि सानीआमालाई सकारात्मक लिन सकिंन । आमा भनेर बोलाउँन समेत सकिंन । एकपल्ट मैले बोलाउँदा सानीआमा भनेको सुनेर बाबाले भन्नुभएथ्यो, 'के को सानी र ठुली गरिरहनुपर्यो? थपक्क आमा भने भै'गो नि ।'
बाबालाई मैले कहिल्यै मुख फर्काएको थिएन त्यो दिन पनि केहि भनिंन बरु त्यो दिनदेखि मैले सानी न ठुली आमा नै भन्न छाडें । सकेसम्म त म सानीआमासँग बोल्दै बोल्दिंन । बोल्नै परेपनि बिना सम्बोधन नै बोल्न थालें ।
'दादा छिट्टो गर्नुस् न ।' मलाई पर्खिरहेकि बैनी नेपथ्यबाट बोली ।
'कस्तो अटेरी गरेको यो खुस्केटले? अरुबेला मन नपरे पनि आज त आईदिनु नि?' नेपथ्यबाटै बाबाले भन्नु भएको पनि सुनें । म बोल्दैनबोली सानीआमा प्रति जति बैर राख्थें । बाबाले त्यो स्पस्ट पारिदिनुहुन्थ्यो । कैलेकाँहि मलाई बालाले त्यसरी मेरो मनभित्रको कुरा प्रस्ट्याईदिँदा रीस उठ्थ्यो, कैलेकाँहि भने ठिक लाग्थ्यो । भन्न चाहेर पनि भन्न नसकेको कुरा बाबाले भनिदिएझैं लाग्थ्यो । मैले आशा राखे अनुशार बाबाले मलाई कहिल्यै तँ पागल छैनस् भनेर हौसला दिनुभएन बरु सानो सानो कुरामा मलाई बाबाले नै अर्धपागल, खुस्केट भन्दा भने मन साह्रै पिरो हुन्थ्यो ।
म मुखमै ब्रस कोचेर बैठकमा पुगेछु । ढोकामा पुग्दा सबैका आँखाहरुले मलाई नै ताकिरहेका थिए । तीनैजोडा आँखाहरु मेरो प्रतिक्षामा थिए सायद । मैले एक एक सर्को तीनै जोडा आँखाहरुमा आँखा जुधाएँ । बाबाको आँखामा म प्रति केहि क्रोध, केहि घृणा र केहि सहानुभुति जस्तै मिश्रित भाव देखें । वहाँले भन्नुभयो, 'यतिञ्जेलसम्म मुख पनि धोएको रहेनछ । कस्तो पागल केटा हो यो?' म चसक्कै दुखेँ तर म मुख धुन गएको मुखै नधोई त्यहाँ आएछु । थपक्कै फर्किएँ म मुख धुनलाई ।
फेरी आउँदा याद गरें बैनिको मुहार नै उज्यालो थियो । उसको प्रसन्नता आँखाहरुले झनै देखाईरहेका थिए । सानीआमाको आँखाहरु भने भावशुन्य झैं लागे । न खुसी न पीडा । सानीआमाका आँखाभरी आँसु डबडबाईरहेका थिए ।
सानीआमाको आँसु भरिएका आँखा मैले कहिले देखेको थिईंन । जहिल्यै पनि सुख्खा लाग्थे मलाई उनका आँखा तर आज आँसु देख्दा उनको आँखामा मलाई आफ्नै आमाको प्रतिमुर्ति देखेझैं लाग्यो । मेरी आमालाई कमलो मन भएकि साहसी आइमाई भन्थे सबैले । सानो सानो कुराले रुवाउँथ्यो मेरी आमालाई । अत्यन्तै भावुक हुनुहुन्थ्यो । सँधै अर्काको लागी बाँचु, अरुलाई दिउँ भन्ने सोच्नुहुन्थ्यो । 'आफु मिटाई अरुलाई दिनु जहाँ छ' भन्ने कविता लेख्ने देवकोटाको मन र मेरी आमाको मन उस्तै थियोहोला जस्तै लाग्थ्यो मलाई । सानीमाको आँखाबाट पोखिनै लागेको आँसुले मेरो मनलाई केहि पगालेजस्तै लाग्यो । आमाको सम्झनाले हो या सानीआमाको आँसुले हो मैले छुट्याउन सकिंन तर पग्लिएर मेरो मनको आँसु मनकै आँगनमा सलल बगेझैं लाग्यो । मलाई त्याँहा सामना गर्नुपर्ने सबै क्रियाकलापहरु निमेषमै सकेर त्याँहाबाट बाहिरिने ईच्छा भयो ।
बैनिले सबैथोक तयार पारिसकेकि थिई । बैनि र मैले एकैचोटी सानीआमालाई मिठाई र अन्य परिकारहरु खुवाउन थाल्यौं । सानीआमा भित्रैबाट भक्कानिएको बुझ्न गाह्रो थिएन । वहाँका आँखाबाट बरर आँसु खसे । सानीआमाको आँखाको आँसु झरेर बैनिको नारीमा पर्यो । मेरोमा परेन । सायद आँसुले पनि थाहा पायो होला मैले यो घरमा सानीआमाको आगमनलाई सहज लिएको छैन भन्ने । बैनि सानीआमाको आँसु पुछिदिँदै भन्दैथिई, 'अरे किन रुनुभएको, नरुनु न आमा ।'
म त्याँहाबाट उम्किन चाहन्थें । फर्किएर ढोकातिर लम्केको के थिएँ । बाबाले कपडाको यौटा सानो प्याकेट दिँदै भन्नुभयो, 'ल यो पनि दे आमालाई ।' बातबातमा मलाई पागल भन्ने बाबाको सामु त मलाई उभिनै मन हुन्थेन । मैले बाबाको हातबाट प्याकेट लिएँ, सारी थियो त्यो सायद, र सानीआमाको काखमा पर्नेगरि हुर्याएर बाहिर निस्किएँ ।
'के गर्छ यो बौलाहा?' बाबाको रीस ममाथी पोखियो ।
'मैले छोरालाई कहिल्यै आफ्नो बनाउन सकिंन ' सानीआमाले भक्कानिँदै भन्नुभएको सुनें । मलाई औडाहा छुट्यो । क्वाँ क्वाँ रोईदिउँ जस्तो पनि लाग्यो । 'आफ्नी आमाले त पराई बनाएर छोडेर जानुभयो अब सानीआमाले आफ्नो बनाएपनि के नबनाए पनि के?' यस्तै सोच्दै म आफ्नो कोठामा पसें र तयार भएर क्याम्पस जान निस्किएँ ।
साईकल झिक्दै गर्दा बैनिले भनि ,'दादा खाजा खानु न । तयार छ । आमाले खाजाखान बोला भन्नुभएको छ ।'
पहिल्यैदेखि मनले आज म सानीआमाले बनाएको खाजासाजा खान्न भन्ने सोचेको थियो । मैले त्यसैगरी भनें, 'भरै छिट्टै आएर तँसँगै खान्छु । आज म सानीआमाले बनाएको खान्न । तँ बना है ।' बैनिको पछिल्तिर सानीआमा उभिएकि थिइन् । उनलाई देखेपछि जोडले पाईडल मारेर म गेटबाहिर हुत्तिएँ ।
'मैले किन त्यसो भनेँ ? म किन ब्यर्थै सानीआमालाई दुखाउँछु? मलाई पागल किन भन्छन् सबैले?
म सबै कुरा सोच्न सक्छु । पागल त म नहुनु पर्ने । तर म किन केहि काम ठिकसँग गर्न सक्दिंन? कि म साँच्चै पागल नै हुँ?' मनभित्र आँधी बोकेरै म बेगले साईकल हुईँक्याउँदैथिएं । बाटोमा महेश भेटें । उ साईकलको चेन चढाउँदैथियो । मलाई देखेर बोल्यो, 'हैरान पार्यो यार यो थोत्रे साईकलले पनि ।'
मलाई मनभित्रको आँधि छल्ने उपाय भेटेझैं भयो । तर उसले पनि मलाई पागलकै श्रेणीमा त राखेको होला नि?
'नयाँ साईकल किन्ने भनेको हैन अनि?' मैले सोधें ।
'हो यार, तर किनिन फेरि ।' हामी समानान्तर गुडिरहयौं साइकलमा ।
'हेर्न, आज आमातिर्थ औंसी रे । हामी आमा नहुनेलाई त केहि न केहि हुँदोरहेछ ।' महेशले फेरी उहि विषयमा घुसार्यो मलाई जहाँबाट म निस्कन चाहन्थें । उसले आमातिर्थ भन्दोरहेछ । म मातातिर्थ भन्थें । सुन्दा अलि अनौठो लागेपनि उसले भनेको नै अझ नजिकबाट भनेको जस्तो लाग्यो मलाई । उ भन्दैथियो, 'तै तिम्रो त सौतेनी भए नि आमा त हुनुहुन्छ घरमा । मलाई त आज साह्रै न्यास्रो लागेको छ यार । के गर्नु, मरेकि आमालाई आज भेट्न पाईने भनेभए म त मरेरै भएपनि जानेथिएँ बरु ।' आमा नहुनुको पीडा उसले यस्तरी ओकल्यो कि म झन रन्थनिएँ । बाटोभरी महेशले आफ्नो मनको तितो सुनाईरहयो मलाई । यत्तिका मनका कुरा सुनाउने उसले मलाई पागल सम्झिंदैनरहेछ भन्ने सोच्दै पनि थिएँ म । क्याम्पस पुग्ने बेलामा उसले भन्यो, 'साँची आजभोली तिमीलाई ठिक भएजस्तो लाग्यो । औषधी खाँदैछौ होला नि? तिमीलाई आफुलाई त बौलाको छु जस्तो लाग्दैन होला नि?' मेरो हरेक विश्वास यसरी नै त क्षणमै ढलेर जान्थ्यो । यो पनि कुन नौलो कुरा भयो र ? क्याम्पसमा पहिले निक्कै साथीहरु थिए मेरा तर मलाई पागल भनिन थालेपछि साथीहरु सबै टाढा भए । म एक्लै हिंड्छु ।
जैलेदेखि म पागल भनिन थालेँ तैलेदेखि म भित्र बनेको बिश्वासले मलाई कहिल्यै काम दिएन । म आफुलाई ठिक छु भन्थेँ तर कैलेकाँहि के के गर्छु रे जो म थाहा पौँदिन । त्यसकै भरमा मलाई धामीझाँक्री, डाक्टर, बैद्य ईत्यादि गरिन थालियो र म झन पागलमा दरिँदै गएँ । म थाहा पाउँदिन तर भन्छन् म सानो बच्चा देख्ने बित्तिकै बच्चालाई बोकेर दगुर्छु रे 'आमा मैले निकालें बच्चा, आउनु बाहिर आउनु । मैले बच्चा निकालिसकेँ' भन्दै ।
मनोविज्ञानको कक्षामा थिएँ म । 'मानिसहरु किन आत्महत्या गर्छन्?' भन्ने विषयमा प्राध्यापक भट्याईरहेका थिए । कक्षाकोठामा हल्ला उत्तिकै थियो । जति हल्ला बढ्थ्यो उति जोडले भट्याउने यि प्राध्यापकले कहिल्यै कसैलाई हल्ला नगर भनेको सुनेको छैन मैले । यन्त्रझैं खुरुखुरु भट्याएर निस्किने प्राध्यापकको कुराले मलाई भने भित्रभित्र पेलिरहेथ्यो ।
'आत्महत्या गर्नलाई ठुलो कुरै चाहिँदैन मान्छेलाई । अनावश्यक कुराहरुलाई नै ठुलो बानाएर पनि मान्छेहरु आत्महत्या गर्छन्.........' यस्तै यस्तै भट्याईरहेथे उनि । मानसिक रोगीको बारेमा पनि उनि केहि भन्दैथिए, 'मानसिक रोगीहरु सँधै खुल्ला रहने सयौं विकल्पहरु देख्न असमर्थ हुन्छन् र आत्महत्या मात्र यौटा विकल्प देख्छन् ।'
मानसिक रोगीको कुरा उठ्दा मलाई मानसिक रोगी ठानेर सबैले हेरेको झैं लाग्यो । वरीपरि फर्किफर्कि हेरेँ । सबैका आँखाहरु मलाई नै मानसिक रोगी भन्दै ताकिरहेका थिए । कक्षाबाट बाहिरिँदा मलाई आफु मानसिक रोगी होईन भन्ने कुरामा बिश्वास थियो तर अर्को कक्षामा पनि मानसिक रोगीहरु र आत्महत्याको कुराले नै मेरो मनमा छटपटि बढिरहयो ।
बाँकी कक्षाहरु नपढि म क्याम्पसबाट पनि बाहिरिएँ । ठेगानले म केहि सोच्न सकिरहेको थिईंन । सोचाईका अनेकौं टुक्रे उतारचढावले मलाई भित्र भित्र हल्लाईरहेको थियो । म अनियन्त्रित थिएँ । घर आईपुगेछु । सरासर आफ्नो कोठामा पसेँ । टेबलमा मेरो यौटा कपि खुल्ला देखें । बैनिले लेखेकि रहिछ, 'दादा, मेरो एक्स्ट्रा क्लासको लागी म छिट्टै निस्किएँ । तपाईं खाना खानु ल? आज सबै मैले पकाएकि हुँ । आमाले केहि पकाउनुभएन । आमा आज धेरै रुनुभयो । आज आमा रुँदा मलाई आफ्नै आमा रोए जस्तै लाग्यो । तपाईंले पनि अब आमालाई आफ्नै आमालाई जस्तै सम्झिदिनु है । तपाईंलाई पनि आमाले धेरै माया गर्नुहुन्छ । आमाले तपाईंलाई पागल होइन भन्नुहुन्छ । तपाईंलाई आमाको धेरै माया लागेर त्यस्तो भएको रे...........'
बैनिले लेखेको कुराले म भित्रभित्रै रोएँ । उठेर बैनिको कोठामा पुगेछु । ढोकामा ताला लगाएकि थिई । बाहिर उसको कुर्थासुरुवाल र सल धोएर सुकाएको थियो । तिनै सुम्सुम्याएर म आफ्नो कोठामा फर्कें ।
'म किन रोईरहेछु?' आफैंलाई सोधें । सानीआमासँग नरत्तिएकोले हैन । आफ्नै आमाको सम्झनाले म रोएको हुँ जस्तो लाग्यो मलाई । मेरी आमा बित्नुभएको त्यो दिन सम्झें मैले । म यहि कोठामा बसेर परिक्षाको तयारी गर्दैथिएँ । आमा बैनिलाई लिएर अर्को गाउँको पुराणमा जानुभएको थियो । दिउँसो तीनबजे खबर आयो आमा त्यहि पुराण लगाएको घरसँगै जलेर खरानी हुनुभयो । म त्याँहा पुग्दा बैनि मुर्छा परेकि थिई । आमा हुनुहुन्थेन । बाबा पनि अफिसबाटै पुग्नुभएको थियो तर बौलाहाले जस्तै जे पायो त्यहि भन्दैहुनुहुन्थ्यो । बाबालाई त्यसरी बिक्षिप्त अवस्थामा देखेर होला मलाई म दह्रो हुनुपर्छ जस्तो लागेको थियो । त्यसदिन पनि नरोएको म त्यसदिन देखि कहिल्यै रुन सकिँन ।
आँगनमा पुराण समापनको कार्य भैरहँदा सेलरोटी पकाउँदै गरेको आगोले घर सल्किन सुरु गरेछ । आगो नियन्त्रण भन्दा बाहिर गैसकेको बेला सबै भागेर लाखापाखा लागेछन् । त्यस्तैमा, कोठामा कोहि छिमेकीको सानो बच्चा सुताईरहेको थाहा भएछ । बच्चालाई निकाल्न आमा कुदेर घरभित्र पस्नुभएछ र निस्कन नसकि बच्चासँगै भित्रै जल्नु भएछ । सम्झिँदा अहिले पनि जिरिङ्ग हुन्छ मेरो मन र आमाको त्यो साहसलाई सलाम गर्न मनलाग्छ । त्यसदिन देखि रुन बिर्षेको मेरो आँखा आज बिहानै देखि चुहिन खोज्दैथिए ।
यस्तोबेलामा मन खोलेर बातगर्ने मेरी साथी बैनिमात्र थिई । उसँग धेरै कुरा गर्ने ईच्छा भयो मलाई । तर उ स्कूल गैसकेकि थिई । म फेरी बाहिर निस्किएँ र सुकाईरहेको बैनिको सल झिकेर कोठामै पसेँ ।
दिमागमा महेशको कुरा आयो, 'आजको दिन मरेकि आमालाई भेट्न पाइने भए म मरेरै भए पनि आमालाई भेट्न जानेथिएँ ।' आज मर्यो भने आमासँग भेट हुन्छ भन्ने बिश्वास म भित्र पलायो र एकैछिनमा झ्याङ्गियो । प्राध्यापकको कुरापनि दिमागमा खेल्यो, 'मान्छेहरुलाई आत्महत्या गर्न ठुलो कारण नै चाहिंदैन ।' तर म मा के कारण छ आत्महत्या गर्नलाई र म आत्महत्यातिर उन्मुख भैरहेछु ?' आफैंलाई प्रश्न गरें ।
मैले मर्नुहुँदैन भन्ने विचार उठ्यो । म मरें यदि भने बैनिलाई के हुँदो हो ? बाबाले के सोच्नुहुँदो हो? अनेक तर्कना खेल्न थाले मनमा । यदि म मरें भने भोली ककस्लाई के फरक पर्छ भन्ने कुरा धेरै सोचें । मलाई बैनिको भन्दा पर्तिर कसैको माया लागेन । बैनि केहि दिन दुखि होलि तर उसले सजिलै बिर्षिन्छे मलाई । सानीआमासँग राम्रै झ्याम्मिएकि छे उ । बाबालाई त केहि फरक नपर्ला उनको साथी सानीआमा छँदैछन् । सानीआमासँग मलाई सरोकार नै छैन । म आफैं प्रति कठोर बन्दै गएँ ।
'आत्महत्या गर्नेलाई ठुलो कारण किन चाहिन्छ र? उनिहरु त्यसै मरिदिँदा होलान् । आफ्नो पटक्कै माया नलागेपछि उनिहरुलाई अरुको मायाले के थाम्न सक्थ्यो?' यस्तै यस्तै कुराले मेरो दिमाग उम्लिरहन थाल्यो । मैले आत्महत्या गर्ने एक प्रकार निश्चय गरेँ । 'म मर्न त सक्छु तर मर्दा मर्दै मलाई बचाउन कोहि आएभने के होला?' भन्नेतिर मेरो ध्यान गयो ।
कोठाबाट बाहिर निस्केर घरमा चालचुल सुनें । चकमन्न छ । कोहि छैनन् घरमा । बैनि स्कूल गएकि छ । बाबा अफिस जानुभएको छ । सानीआमा घरमा हुनुहुन्न । परिवेश उपयुक्त देखेर म फेरी कोठामा पसें । दिमागमा आज मर्न पाएँ भने म आमालाई भेट्छु भन्ने निश्चय बनेको थियो । त्यसमाथि लाग्यो अझ बैनिको सलमा झुण्डिएर मरें भने आमालाई बैनिको खबर समेत थाहा हुनेछ । सायद त्यसैको लागी मैले अगि बैनिको सल बोकेर आएको हुँ भन्ने पनि लाग्यो । मैले बैनिको सललाई घाँटीमा सुर्काउने गाँठो पारेर बाँधे ।
मलाई थाहै थिएन आत्महत्या गर्दा पहिले घाँटिमा बाँधिन्छ कि झुण्डिने ठाउँमा? पहिले घाँटिमा बाँधेर झुण्डिने ठाउँमा बाँध्न अप्ठ्यारो हुने रहेछ । मैले घाँटीबाट सुर्काउने गाँठो खुकुलो पारेर सल झिकेँ र कोठाको कोरामा कुर्शी राखेर अर्को छेउ बाँधे ।
त्यसपछि सम्झिएँ । म मरिसकेपछि मेरो आत्महत्यालाई हत्या भनेर घरमा अरुलाई प्रहरीले दुख देला । त्यसैले बैनिले नोट लेखेको कपिमा लेख्न थालेँ, 'म आज आमालाई भेट्न जाँदैछु । यो मेरो विश्वाश हो कि आज मरें भने म आमालाई भेट्नेछु र आमासँगै बस्नेछु । मेरो मृत्युमा कसैलाई दोष नदिईयोस् । यो आत्महत्या होईन, देहत्याग हो । राजीखुशीले म मेरो देहत्याग गर्दैछु । मलाई पागल भन्नेहरुलाई मेरो केहि भन्नु छैन । तर म पागल कहिल्यै थिईंन । मैले सकेसम्म सामान्य क्रियाकलाप गर्दापनि सबैलाई त्यो पागलले गर्ने असामान्य क्रियाकलाप जस्तो लाग्थ्यो भने त्यसमा मेरो केहि भन्नु थिएन र कसैसँग गुनासो पनि छैन । तर आईन्दा समाजले कसैको पनि मर्म नबुझि कसैलाई पनि पागल नभनिदेवोस........' मैले नोटमा धेरै लेख्न सकिँन । लेख्नु आवश्यक पनि थिएन । पागल भनेर चिनिएर बाँच्नु भन्दा मर्दा नै मैले शान्ति पाउँछु भन्ने पनि मलाई विश्वास थियो ।
म उठेँ र कुर्शीमाथी चढेँ । अब मलाई आफु जीवन र मृत्युको धेरै नै मसिनो रेखामा उभिएको छु भन्ने बोध भयो । मनमनै फेरी दोहोर्याएँ, 'पागल नभै मलाई पागल भन्ने यो दुनियाँमा कस्को निमित्त मैले बाँच्नु छ? किन बाँच्नु छ? जे जति थिई यौटी बैनि थिई उसले मलाई माफ दिओस् । म आमालाई भेट्न जान्छु । एक जान्छु, दुई जान्छु, तीन जान्छु....'अठोट बन्यो मनमा । अनौठो शक्तिले मलाई सलको पासोमा टाउको छिराउन अह्राउँदैथियो । म आफ्नो वरिपरी घना अन्धकारको कल्पना गर्दैथिएँ ।
२०५२/५३ तिर आगलागीमा परेको बच्चा निकाल्ने साहस बोकेर जलिरहेको घरभित्र पसि त्यहिँ जलेर खरानी हुनुभएको ती साहसि आमा र वहाँकै बियोगपछि विक्षिप्त बनेका छोरा, मेरो साथी दीपक बिष्ट, जस्ले २०५४ सालको मातातिर्थ औंशीका दिन आत्मदाह गर्नुभएको थियो, प्रति वहाँहरुको आत्माको चीर शान्तिको कामना गर्दै २०५४ साल जेष्ठमा लेखिएको कथा । मुख्य कथा वास्तविक भएपनि सम्बादहरु र देखाईएका घटनाक्रमहरुलाई मैले काल्पनिक रंगले पोतेको छु ।
No comments:
Post a Comment